Afzien op de Mont Ventoux

Het aangaan van een flinke sportieve uitdaging is goed om je grenzen eens te verkennen. Verder is het leerzaam om te zien hoe je zelf om gaat het de inspanning en mentale druk. Tijdens mijn vakantie ben ik de Mont Ventoux omhoog gefietst. Een col van formaat, zo zou blijken.

De Mont Ventoux beklimmen als doel

Na een weekje kamperen in de Ardèche is het tijd om een nieuwe camping uit te zoeken. De omgeving van de côte d’Azur lijkt favoriet voor een volgende camping. Ineens blijkt, bij een blik op de kaart, dat de Mont Ventoux in de buurt ligt. Aangezien mijn vrouw en ik de racefietsen bij ons hebben lijkt dat opeens een uitdagende bestemming. Nu dit reisdoel gekozen is blijkt dat we deze berg vanuit de Ardèche al kunnen zien. Als een grote ongure pukkel torent deze uit boven de vlakte. Het idee om hier tegenop te moeten fietsen boezemt toch enige angst in.

Geschoren benen

Een camping in de buurt van de Mont Ventoux blijkt snel gevonden. Als we op de camping zijn aangeland en nadat alle spullen zijn uitgepakt sloffen we naar het zwembad. Overal op de camping staan mooie racefietsen te glimmen naast tentjes of caravans. We zijn duidelijk beland tussen de wielerliefhebbers. De trotse eigenaren van de fietsen zijn te herkennen aan geschoren benen en pezige gespierde kuiten. Dit kom mijn fiets-zelfvertrouwen niet ten goede. Ik heb geen mooie fiets. Mijn benen scheer ik niet.

De zenuwen slaan toe

De nacht voor de beklimming slaap ik onrustig. Ik zie mezelf al zwoegen op de berg en het niet volhouden. Dat kan mijn ego blijkbaar niet aan. Een kleine meditatie sessie brengt rust en ik slaap beter. De volgende ochtend na een stevig ontbijt vertrek ik richting het dorpje Bédoin. Het startpunt voor de zwaarste beklimming van de Mont Ventoux, die je van meerdere kanten kunt beklimmen. Hier fietsen veel mensen rond die zich voorbereiden op de beklimming. Ik koop nog een flesje appelsap voor in één van mijn bidons en begin aan de beklimming. Ik laat Strava, de app voor het bijhouden van je fietstijden maar even uit. Ik merk dat ik het bijhouden van de tijd op deze beklimming iets te  belangrijk vind, ik kan me beter focussen op het fietsen.

Op naar boven

De eerste paar kilometer gaan redelijk soepel totdat de befaamde beklimming door het bos begint. Lange rechte stukken recht omhoog. Ik krijg de trappers nog maar net rond in een redelijk tempo. Iedereen om mij heen heeft het gelukkig ook zwaar, veel gepuf, gekreun en hier en daar wat gevloek. Zo gaat het ongeveer 10 kilometer door. Ik snak al snel naar het einde en tel de kilometers. Deze gedachten helpen niet, de moed zakt me in de fietsschoenen. Als ik me focus op het rondgaan van de pedalen gaat het beter. Ik lijkt zowaar in een soort ritme te komen. Zo ziet afzien er dus uit.

Rechtop door de wind

Eindelijk ben ik door het stuk bos heen en begint het laatste deel van de beklimming door het rotsachtige landschap. Tijdens mijn klim door het bos is er een flinke storm aangewakkerd. Bij het klimmen worden de windvlagen steeds harder. Het lijkt wel of ik door de polder in Nederland fiets met een zuidwester storm op kop, maar dan ook nog berg op. Ik zie om me heen wat mensen afstappen, maar ik weet dat het nog maar een paar kilometer is en afstappen is geen optie. Al zwoegend wordt mijn snelheid steeds minder als gevolg van de wind. Het zicht slecht en de flarden wolken schieten voorbij. Dan opeens zie ik op de weg een markering voor de laatste kilometer.

De laatste kilometer

Ik probeer nog wat aan te zetten, maar dat lukt niet echt meer. Ik passeer wat mensen die in een greppel langs de weg zijn gevallen als gevolg van een flinke windstoot, gelukkig lijken ze het goed te maken. Nu komen er ook mensen met hun fiets aan de hand naar beneden gelopen, het afdalen is blijkbaar ook lastig met de wind. Net als ik me af vraag of ik ook niet beter kan afstappen zie ik de laatste bocht uit de verte opdoemen uit de wolken. Met een nog een paar ferme trappen kom ik aan bij het weerstation dat bovenop de top van de berg zit. Tegen de muur van het weerstation kan ik schuilen tegen de harde wind die inmiddels ook fietsen die tegen hekjes staan geparkeerd staan over de weg heen blaast.

Afdalen

Ik eet een muesli reep en drink wat water om even op krachten te komen. Ik begin het koud te krijgen en besluit snel weer aan de afdaling te beginnen. Ik doe mijn lange mouwen aan, met een regenjasje er overheen. Al zwabberend tegen de harde wind glibber ik naar beneden. Na een paar kilometer wordt het wat warmer en kan ik redelijk veilig afdalen richting de camping. Als ik beneden ben sta ik nog lang te rillen van de kou. Wat een mooi avontuur.

Tijdens het fietsen heb ik toch ook weer wat geleerd:

• Het aangaan van een uitdaging levert je veel op in de vorm van feedback hoe je zelf om gaat met een uitdaging, fysiek en mentaal.
• Tijdens het afzien helpt het om in het moment te blijven door bijvoorbeeld te focussen op het rondgaan van de pedalen of de ademhaling. Het focussen op de top, het einddoel, helpt niet, zeker niet tijdens de eerste kilometers.
• Het omgaan met de angst voor het afzien kweekt zelfvertrouwen voor het aangaan van andere uitdagingen.
• De voldoening komt vooral na het voltooien van de klim onder moeilijke omstandigheden. Iets om over na te denken bij het selecteren van doelen die op het eerste gezicht hoog gegrepen lijken.

Een paar dagen later ben ik de Alpe d’Huez opgefietst, dat was vergeleken bij de Mont Ventoux een eitje 😉