Ouwe pijn
Er zijn een paar plekken in Amsterdam waar ik het liefst met een grote boog omheen fiets. Het zijn plekken waar ik een vervelende herinnering aan heb. Een kantoorpand waar ik gewerkt heb waar ik in een burn-out belande. Een woonwijk waar ik woonde en doodongelukkig was. Een restaurant waar een ex vertelde dat er een ander was. Een kruispunt waar ik met de fiets snoeihard onderuit ging.
Ik ga het liefst herinneringen aan die gebeurtenissen uit de weg door een blokje om te fietsen. Ik ben bang dat gedachten aan die tijd emoties triggeren waar ik niet op zit te wachten. Boosheid, verdriet, angst. Het mijden van die gevoelens levert niet zo veel op behalve steeds meer plekken waar ik omheen fiets.
In een helder moment tijdens een rondje hardlopen dacht ik het eens anders te doen. Ik loop dwars door een woonwijk waar mijn gedachten gitzwart worden. Ik druk ze niet weg. Een paar tranen rollen over mijn wangen. Boosheid en verdriet, alles tegelijk. Gedachten komen en gaan. Als ik weer thuis ben voel ik me een stuk lichter.
Er is geen ramp gebeurd. Ik kan mijn gedachten aan. Op naar de volgende no go area.
